رویافروش، خاموشی یک رویا

آدام و دختر خوانده‌اش نیلسا زیر نور ستارگان ایستاده بودند و به آسمان شب جنوبگان نگاه می‌کردند، تارنار همچون جواهری درخشنده و تابناک در دستان دخترک می‌درخشید. آدام با طمانینه گفت: فقط وقتی که بدونی کمتر از چند روز یا چند ماه زنده ای، قدر
لحظه ها رو که مثل دونه های الماس، هر روز به زندگیت سرازیر میشه می فهمی. اونوقته که ارزش هر ثانیه رو درک میکنی. با خودت فکر های دور و دراز می‌کنی. همه‌ی اون کارهایی که میتونستی انجام بدی و پشت گوش انداختی؛ همه ی اون آدمهایی که 
می‌تونستی بهشون عشق بورزی ولی نشد.

ما در پایان راه بیشتر از هر زمان دیگری دچار حسرت میشیم تا آرامش. همیشه دنبال نداشته هامون میریم و از دیدن داشته ها
غافلیم. این طبع انسان های فانی است.

سعید فرض پور
 رویا فروش
خاموشی یک رویا

رویافروش خاموشی یک رویا

روبرت: پدرم می‌گفت وقتی برای شکار میری، به اونها از فاصله‌ی نزدیک شلیک نکن. بهشون اجازه بده برای زندگیشون بتونن شانس فرار رو امتحان کنن، شبیه یک فرصت برابر، برای همینه که من وقتی به مرگ پدرم فکر می‌کنم غمگین میشم. حتی بهش این شانس رو ندادن...

سعید فرض پور

رویا فروش

خاموشی یک رویا

بیشعوری

بیشعوری مهمترین بیماری مُسری در جهان است که از یک والد بیشعور به فرزندان بیگناه منتقل شده، بدون مرز، بدون زمان و مکان، پیوسته در حال گرفتن قربانیست. می‌شود از برآیند رفتارهای انسان بر روی کره زمین به این نتیجه رسید که ما مهمترین خطر بالقوه برای انقراض خود را همچنان دست کم گرفته ایم.

سعید فرض پور

کمی روشن تر

اصلا باید در زندگی چیزهایی را از دست بدهی تا قدر بدانی، همه همین طور هستند، همه، چیزهای با ارزشی را از دست داده اند که اینک وقتی در خلوت با خود می اندیشند، بغض گلویشان را میگیرد. اما این فقط یک روی سکه است، روی دیگرش آنجاست که از خود میپرسند آیا از دست دادن ما برای دیگران همینقدر دردناک بوده؟ انگاه در سکوت، اشکهایشان را با گوشه آستین پاک میکنند، بلند میشوند و راه می افتند میروند پی زندگیشان، اینبار کمی محکمتر، کمی روشن تر.

 

سعید فرض پور

 

رویافروش

رویا فروش، برای آنها توضیح داد که همه ی انسان‌ها دارای نیروهای شگفت انگیزند ولی غافل از این قدرت، به روزمرگی و رفع نیاز خو گرفته‌اند. برایشان شرح داد که چگونه دشمن بزرگ آنها، انسان‌ها را در خواب غفلت فرو برده و چگونه ارزش‌های انسانی را در نظر بسیاری از مردمان خوار و ذلیل جلوه داده، از دنیایی که از دست رفت برایشان سخن گفت و از مفاهیمی همچون عشق، فداکاری و انسانیت که هر چند اندک اما همچنان قدرتمند، در میان اقلیتی قلیل زنده مانده بود. 📚رویا فروش، اقلیت

سعید فرض پور

روزگار

یه چیزایی هست که دیگه توی زندگی آدم تکرار نمیشه، مثلا عشق اول، یا یه روزهای خوش توی کودکی، یا دوران دانشجویی یا...
بعد که سن و سالت بالا میره میبینی خیلی از این مفاهیم دروغ بوده. مردم صد بار عاشق میشن و هر بار هم به نفر بعدی میگن عشقم عاشقتم، یا وقتی طعم اولین درآمد بالا رو میچشی میفهمی دوران خوش کودکی همچین لذت خاصی هم نداشته،
بعد یا به اون چیزها رسیدی که در تو میلش فرو میشینه و یا نرسیدی که میشه برات یه عقده، اونجاست که شروع میکنی به شکستن ساختارها و شکل دادن به دنیای خودت. اونجاست که میفهمی تنها هستی و این تنهایی هم حُسنه و هم درد، یاد میگیری تا به دیگران تا اونجایی گوش بدی که پاشونو توی حریم امنت نزارن و میفهمی تمام زندگی یه بازی ابلهانه است برای اینکه در این نزاع همیشگی اراده ها، یکی بازیگر باشه و هزاران نفر تماشاچی.
دست اخر، بی خیال همه چیز میشی.

سعید فرض پور

قاب عکس

امان از دست عکس‌ها؛ آن دسته عکس‌هایی را میگویم که از آدم‌های زندگیمان گرفته ایم. هر چقدر که قدیمی‌تر باشند حس عجیب و غریبشان هم بیشتر می‌شود. آدم‌هایی که ممکن است سال‌ها از زندگی ما بیرون رفته باشند، حتی اکنون به یادمان هم نباشند اما همچنان در آن تک فریم به ما لبخند میزنند. آدم‌های رفته، زنده، مرده، دوست‌ها صمیمی‌ها، دشمن‌ها، همه و همه روزی مسیر داستانِ زندگیشان با مسیر ما یکی بوده؛ شاید هنوز هم با ما باشند شاید سال‌هاست که رفته‌اند پی کار خودشان. عکس‌های قدیمی بسته به آدمی که در تصویر میبینیم یا از شدت شادی ما را به آسمان میبرند و یا از شدت اندوه زمین می‌زنند.

سعید فرض پور.

شادی و رنج

 

شادی و رنج دو سوی الاکلنگ زندگی هستند.
در دل هر رنجی شادی نهفته است و در دل هر شادی، رنجی توامان.

سعید فرض پور.

مسیر

به مسیر روشنی که پشت سر گذاشتم فکر میکنم. گاهی شکست خوردم  اما هیچ وقت بازنده نبودم...

سعید فرض پور.

دم غروب

دم غروب دلم برای عزیزانم تنگ میشود.
برای مادرم، مادرم که حالا سویی به چشمانش نمانده. برای برادرم که فرسنگ‌ها از ما فاصله دارد اما قلبم به یادش میتپد. برای تو که اینجا میان شهر ما هستی و من بوی تو را در هوای شهر نفس می‌کشم. دلتنگی‌های کوچک من با غروب آفتاب خواهند رفت، آخر سیاهی شب از خودِ ماست، شبیه زندگی ماست. اتاق تنگ و کوچک، بوی غذای مادر و بعد انتظار برای یک صبحِ دیگر؛ طلوعی دیگر.

سعید فرض پور.