دروازه‌های نور

من نگاهم به نگاهت گره خورده، تو را می‌بینم، می‌شنوم، می‌فهمم.
من برای آنچه تو برایم انجام دادی از تو سپاسگزارم.
برای همه‌ی محبت‌ها، مهربانی‌ها، شادی‌ها.
اکنون که جسمم آرام گرفته، روحم آزاد است تا تو را آنگونه که بودی ببینم؛ زیبا، پرشکوه، با وقار، مهربان.
و مهربانی ستاره ای بود درخشان، میان نور وجودت که درخشش برای من روشنی بخش بود. اینک در مسیر سبزم قدم خواهم زد و روزی تو را آن سوی دروازه‌های نور، دوباره خواهم دید، بدون هیچ درد و رنجی، شاد و خندان همان گونه که همیشه با هم بودیم.
سعید فرض پور.

مثل باد

من رفتنی هستم، مثل باد
ماندنی نیستم، مثل رود
اما خاطراتم را نگاه دار
بی شک دورانی خواهد رسید که خواهی فهمید یک درخت سایه گستر، چطور از جفای تبرت آرزوی رفتن کرد.
سعید فرض پور.

زمستان ناتمام

من قرار بود برای تو بلند بلند، عاشقی کنم و از روزی که قصه ی رفتن تو را درخت های باغ از زبانم شنیده اند دیگر رمق برگ زدن ندارند.
سعید فرض پور.

زاغ های سیاه

می‌دانید، گنجشک‌ها ها مدتهاست که رفته اند.
قامت شهر نامهربان ما تاریک تر از آن است
که دلهای کوچکشان تاب بیاورد.
اینک زاغ های سیاه، شهر را تسخیر کرده اند.

سعید فرض پور.