من نگاهم به نگاهت گره خورده، تو را می‌بینم، می‌شنوم، می‌فهمم.
من برای آنچه تو برایم انجام دادی از تو سپاسگزارم.
برای همه‌ی محبت‌ها، مهربانی‌ها، شادی‌ها.
اکنون که جسمم آرام گرفته، روحم آزاد است تا تو را آنگونه که بودی ببینم؛ زیبا، پرشکوه، با وقار، مهربان.
و مهربانی ستاره ای بود درخشان، میان نور وجودت که درخشش برای من روشنی بخش بود. اینک در مسیر سبزم قدم خواهم زد و روزی تو را آن سوی دروازه‌های نور، دوباره خواهم دید، بدون هیچ درد و رنجی، شاد و خندان همان گونه که همیشه با هم بودیم.
سعید فرض پور.
برای من زمان نامفهوم است، پنداری مبهم که برای هر شخص تعریفی منحصر به فرد دارد. گاهی به موفقیتی میرسیم که دیگر فروغی در نظرمان ندارد زیرا زمانش گذشته، گاهی به دستاوردی میرسیم که وقتش نرسیده برسیم و چون قدرش نمیدانیم به سادگی از دستش می‌دهیمش. تاکنون به دنیا از دید یک انسان کهنسال نگاه کرده اید؟ از دید یک کودک چطور؟ در حالی که زمان برای همه یکسان است اما تفاوت افکار مفهوم زمان را در هم میپیچد. در فیزیک مفهوم فضا-زمان امری بدیهی است اما من احساس میکنم در دنیای واقعیت، باید برای زمان واژه جدیدی تعریف کرد، واژه ای مانند افکار-زمان.
سعید فرض پور.
